Władysław Żeleński (1837–1921)
Władysław Żeleński, kompozytor, pianista, organista i pedagog, urodził się 6 lipca 1837 roku w Grodkowicach koło Krakowa, a zmarł 23 stycznia 1921 roku w Krakowie. Od najmłodszych lat wykazywał talent muzyczny. Edukację pianistyczną rozpoczął w Krakowie pod okiem Kazimierza Wojciechowskiego i Jana Germasza, a w zakresie kompozycji kształcił się u Franciszka Mireckiego. Już w wieku 20 lat skomponował dwa kwartety smyczkowe, trio oraz uwerturę, którą sam poprowadził podczas premiery w 1857 roku.
Żeleński kontynuował naukę od 1859 roku w Pradze, gdzie doskonalił grę na fortepianie u Aleksandra Dreyschocka oraz naukę kontrapunktu i gry na organach u Józefa Krejčiego. W latach 1866-1870 rozwijał swoje umiejętności kompozytorskie w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Napoleona Henryka Rebera oraz prywatnie u Bertolda Damckego.
W 1870 roku wrócił do Polski, początkowo osiedlając się w Krakowie, gdzie w 1871 roku zorganizował koncert swoich kompozycji. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie po śmierci Stanisława Moniuszki objął katedrę harmonii i kontrapunktu w Konserwatorium. W 1878 roku został dyrektorem artystycznym Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. W 1881 roku wrócił na stałe do Krakowa i założył Konserwatorium Krakowskie, którym kierował aż do śmierci. Był również nauczycielem organów i teorii muzyki, a wśród jego uczniów znalazł się Zygmunt Stojowski.
Twórczość Żeleńskiego obejmuje pięć kwartetów smyczkowych, sekstet, dwa tria, kwartet fortepianowy oraz utwory na skrzypce i fortepian, w tym dwa koncerty fortepianowe i liczne miniatu
