Feliks Ignacy Dobrzyński (1807–1867)

Feliks Ignacy Dobrzyński — wybitny kompozytor, dyrygent, pianista i pedagog — urodził się 25 lutego 1807 roku w Romanowie na Wołyniu. Jego życie zakończyło się w Warszawie, gdzie zmarł 9 października 1867 roku.

Edukacja i Wczesna Kariera

Edukację rozpoczął w kolegium jezuickim w Romanowie. Następnie, w latach 1817–1821, kontynuował naukę w Winnicy, gdzie ukończył Gimnazjum Podolskie.

W zakresie muzyki, początkowo pobierał lekcje u swojego ojca, Ignacego, który sam był skrzypkiem, kompozytorem i dyrygentem. Od 1825 roku studiował w Warszawie pod kierunkiem słynnego Józefa Elsnera, początkowo prywatnie. W latach 1826–1828 kontynuował kształcenie w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie.

Komponować zaczął jeszcze w Winnicy. Po osiedleniu się w Warszawie na stałe, prowadził bardzo ożywioną działalnośćjako kompozytor, pedagog oraz organizator życia muzycznego. Tworzył zespoły muzyczne, zabiegał o organizację koncertów symfonicznych, na których często występował jako dyrygent.

Najważniejsze Osiągnięcia

Zyskał duże uznanie jako nauczyciel gry na fortepianie. Efektem tej pracy pedagogicznej było wydanie w 1845 rokuprzez wydawnictwo Sennewald w Warszawie podręcznika "Szkoła na fortepian".

W 1835 roku osiągnął znaczący sukces, zdobywając II nagrodę na konkursie kompozytorskim w Wiedniu za swoją 2. Symfonię c-moll op. 15. Symfonia ta była później wykonywana (we fragmentach) w Warszawie, a także w Lipsku, gdzie dyrygował nią Feliks Mendelssohn-Bartholdy.
W 1862 roku została wydana w Warszawie przez Sennewalda w wersji na cztery ręce pod tytułem Symfonia charakterystyczna w duchu muzyki polskiej..

W latach 1836–1838 skomponował swoją pierwszą operę, Monbar czyli Flibustierowie op. 30.Fragmenty dzieła były prezentowane koncertowo w Warszawie, Poznaniu, Berlinie i Dreźnie. Prapremiera sceniczna opery miała miejsce w Teatrze Wielkim w Warszawie w 1863 roku.

Podróże i Dalsza Działalność

W latach 1841–1843 uczył muzyki w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien. W marcu 1845 roku rozpoczął podróż artystyczną po Europie, odwiedzając Berlin, Lipsk, Drezno, Monachium, Bonn, Frankfurt nad Menem i Wiedeń, prezentując podczas tych wyjazdów własną twórczość.

W Berlinie musiał pozostać na dłużej, utrzymując się z lekcji muzyki. Drogę powrotną do kraju zamknął sobie, pisząc utwory patriotyczne, w tym pieśń Do matki Polki do słów To a Polish Mother (Do matki Polki)Adama Mickiewicza. Do Warszawy wrócił dopiero we wrześniu 1847 roku.

W 1852 roku został zaangażowany jako dyrygent opery do Teatru Wielkiego, jednak pełnił tę funkcję przez niespełna rok. W kolejnych latach ograniczył się do dyrygowania orkiestrą operową na koncertach symfonicznych, które odbywały się m.in. w salach Resursy Kupieckiej.

 Organizacja Życia Muzycznego i Ostatnie Lata

W październiku 1857 roku zorganizował Orkiestrę Polską Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego, składającą się z wybitnych członków orkiestry Teatru Wielkiego. Orkiestra ta dawała cotygodniowe koncerty w Nowej Arkadii przy ul. Mokotowskiej aż do grudnia 1857 roku.

W latach 1858–1860 brał udział w pracach komitetu powołanego w celu założenia Instytutu Muzycznego w Warszawie. W tym okresie został także członkiem lwowskiego Towarzystwa Muzycznego.

Po 1860 roku, z powodu złego stanu zdrowia, stopniowo ograniczał swój udział w życiu muzycznym stolicy i poświęcił się już wyłącznie kompozycji.