Karol Skarżyński
(1875–1957)
Karol Skarżyński, wybitny wirtuoz wiolonczeli, urodził się 6 stycznia 1873 roku w Lipawie (dzisiaj tereny Estonii). Pochodził z rodziny duchownej o silnych tradycjach muzycznych. Jego matka była pianistką i śpiewaczką, siostra Kazimiera była solistką operetki wileńskiej, a brat zawodowym flecistą. Początkowo Skarżyński uczył się gry na skrzypcach i flecie, jednak w wieku szesnastu lat, zainspirowany grą Aleksandra Wierzbiłtowicza, postanowił poświęcić się wiolonczeli.
Po ukończeniu szkoły średniej w Wilnie w 1891 roku rozpoczął naukę w Konserwatorium Warszawskim, gdzie kształcił się pod kierunkiem Aleksandra Cinka w grze na wiolonczeli oraz studiował harmonię, kontrapunkt, kompozycję i instrumentację u Gustawa Roguskiego i Zygmunta Noskowskiego.
Jeszcze jako student został zaproszony przez profesora skrzypiec Stanisława Barcewicza do udziału w występach jego kwartetu smyczkowego. Później, jako członek orkiestry Teatru Wielkiego w Warszawie, współpracował z pierwszym wiolonczelistą zespołu, Bolesławem Moniuszko. Nastepnie, został profesorem Krakowskiego Konserwatorium oraz pierwszym wiolonczelistą Opery Krakowskiej.
